Filmoteka Muzeum

Działania ze skonstruowanymi przez Wodiczkę Instrumentami. Rozpoznajemy kolejno: Laskę tułacza (1992), Rzecznika obcego (1994), oraz Egidę(1998).

Postrzegając sztukę jako obszar działań zaangażowanych w życie społeczne, Krzysztof Wodiczko realizował neokonstruktywistyczne projekty odnoszące się do dialogu w przestrzeni publicznej. Coraz bardziej zaawansowane technicznie, „dialogiczne” Instrumenty gwarantować miały słyszalność ludziom wykluczonym z komunikacyjnego obiegu– np. imigrantom, dając im możliwość autoprezentacji, komunikacji i zaznaczenia swojej obecności w sferze publicznej.

Jak twierdzi sam artysta, są to jednak także „kulturowe protezy, które mają służyć współczesnym parezjastom, kontynuatorom antycznej tradycji mówienia niewygodnej prawdy”. Nie bez znaczenia dla użytkowników Instrumentów jest także konfrontacja z własnym wizerunkiem. Wątek ten rozwija realizacja Egida – „przeznaczona nie tylko dla emigrantów, lecz wszystkich, którzy doświadczają alienacji”.

(Opis na podstawie:
The Prophet’s Prothesis, wywiad Christine Paul z Krzysztofem Wodiczko, „Sculpture”, maj 1999; B. Czubak,Sztuka domeny publicznej, [w:] Krzysztof Wodiczko. Sztuka domeny publicznej, red. B. Czubak, Warszawa 2011.)